Dat was een hoop schrijfwerk en dito berekeningen. Simonne herinnert zich nog goed hoe hij ’s avonds de inhoud berekende van vaten uit de brouwerij. Computers waren nog sciencefiction en dus was het berekenen een samenspel van volumes van cilinders en afgeknotte kegels. Bewerkingen, vertelt Simonne, tot zoveel cijfers na de komma. Bij de accijnzen telden ook toen al de komma’s.

In de naweeën van zo’n school kwam ons Simonne terecht doen ze in 1938 haar intrede deed op de Kouter. Het ‘Pensionnat’ telde twee klassen: het vijfde en zesde leerjaar zat samen en ook het middelbaar (de eerste, tweede en derde ‘moyenne’) vormden één groep. Al vrij vlug toonde Simonne dat de maseur de bal had misgeslagen toen ze haar in de zesde klas indeelde, Simonne deed het schitterend en was de primus van de klas, al heeft ze dat niet graag dat ik dat hier schrijf. Bescheidenheid is een van haar deugden.
Als Simonne vertelt over die goede oude tijd, moet ik meermaals mijn wenkbrauwen fronsen. De ‘gewone’ kinderen hadden een ingang langs de Koevliet, de ‘pensionnaires’ mochten langs de hoofdingang komen naast de Kouterkapel. Simonne woonde in die jaren op de Lokerenbaan en kwam iedere dag te voet naar school. Ze was echter ‘demi-pensionnaire’ wat betekende dat ze ’s middags warm bleef eten. Iets wat ze niet zo erg apprecieerde want de anderen hadden hun boterhammen bij en Simonne moest samen met een andere leerlinge en een leerkracht apart eten. De meisjes van het ‘Pensionnat’ behoorde allemaal tot de burgerij of de ‘elite’ van Zele, mensen die het konden betalen dus.

Vooral de nonnen maakte indruk op de jonge Simonne. Zo was er soeur Madeleine de Sacré Coeur die haar pupillen tot de orde riep met een ‘knipperke’. Discipline, beleefdheid en etiquette kregen onze ‘pensionaires’ mee met de paplepel. Vooral het ontzag voor Eerwaarde Moeder was bijzonder groot. Tussen het gebouw aan de straatkant en het klooster was destijds een glazen gaanderij. Als Mère Superieur op de speelplaats verscheen, moest iedereen het spel staken, zwijgen en voor haar een réverence, een kniebuiging maken. Simonne moet er nog om lachen. Die zuster die stapte niet over de speelplaats, ze schreed over de koer, dat was echt indrukwekkend.

Ook al was het onderwijs vervlaamst, er werd veel nadruk gelegd op het Frans. Ook de rapporten, de bulletins waren eentalig Frans. Voor moedertaal en Frans kregen ze punten voor grammaire, orthographe , rédaction, lecture et diction. Daarnaast waren er ook nog punten te verdienen voor arithmétique, histoire, géographie, sciences naturelles, hygiène et économie domestique, documents commerciaux, anglais, écriture, dessin, en ouvrages à l’aiguille en coupe. Om het pakket te vervolledigen kregen ze ook nog solfège, chant en piano. Last but not least was er ook de étude de la réligion. Een hele boterham als je ’t mij vraagt. Na iedere trimester kreeg je dan ook nog een graad van uitmuntendheid toegekend. Bij de plechtige prijsuitdeling sprak men dan ook over médaille d’excellence als je meer dan 90 % haalde en over ruban (lintje) als je meer dan tachtig scoorde.

Vercauteren om in zijn winkel naar die beelden te kijken. Die eerste keer dat ik mezelf zag op tv, dat deed echt raar!
Samen met haar man bouwden ze met de wet De Thaey een huis op de Durmenbaan, nu Huis Ten Halvestraat. Het huis waar ze nu al meer dan zestig jaar woont. Hoe we dat gedaan hebben, ik zou het echt niet weten, gaat Simonne verder. We leefden alleszins in een andere tijd en de behoeften lagen duidelijk anders dan nu. Ik heb alleszins regelmatig bijgeklust. Ik heb veel mensen en jongeren geholpen. Ik heb zelfs nog uitgelegd hoe je een vierkantswortel moet berekenen. Grote sommen heb ik daar niet mee vergaard, ik deed het om mensen te helpen, bekent Simonne.

Ook heeft ze mooie herinneringen aan de schoolreizen die ze maakten met de leerlingen: Nederland, Parijs en Londen. Als we naar Parijs gingen, vertelt Simonne, moesten we steevast een ommetje maken langs het geboortehuis van mère Julie. Eigenlijk was dat een serieuze omweg maar voor de zusters die meereisden was dat ongetwijfeld het hoogtepunt van hun reis. De zusters gingen dan steevast op bezoek bij hun medezusters in de buurt maar voor ons was dat verloren tijd. Gelukkig heeft Josée Standaert na enkele jaren dat bezoekje afgevoerd zodat we rechtstreeks naar Parijs konden.

Het gezin lag altijd in de bovenste schuif bij Simonne en haar man Jan. Ze hebben vier kinderen en zeven kleinkinderen en ook nog een Amerikaanse ‘zoon’: Bob. Toen Johan in het laatste jaar van de humaniora (1969-1970) zat heeft Bob een jaar bij de familie Van Driessche gewoond. Het was een uitwisselingsprogramma via ‘American Field Service’. Bob liep samen met Johan school en moet zich blijkbaar erg thuis gevoeld hebben in ons Zele want after all those years houdt Bob nog altijd contact en als het mogelijk is, steekt hij de plas over voor een bezoekje. Voor de begrafenis van Jan is hij speciaal afgekomen om afscheid te nemen.

In 1986 is Simonne met pensioen gegaan. 21 jaar lang heeft ze samen met haar Jan mogen genieten van die zalige tijd. Stilzitten was er niet bij. Jan had een oeverloze interesse in alles wat met heemkunde te maken had en Simonne was actief in onze parochiale bibliotheek. Ook in het rustoord van ons OCMW heeft ze jarenlang iedere week de bewoners van leesvoer voorzien. Lezen is één van haar passies. Op haar tafel ligt de klopper ‘Congo’ van David Van Reybrouck en iedere dag begint steevast met de Standaard. Samen hadden Jan en Simonne een passie voor wandelen. Iedere week trokken ze er minstens één keer op uit om samen de benen te strekken om te genieten van al die mooie natuur die Vlaanderen rijk is.

Eén van de mooiste dagen van hun pensionitis was ongetwijfeld hun gouden huwelijksjubileum. In 1998 hebben ze dat op een stralende dag in de oogstmaand gevierd samen met hun kinderen, kleinkinderen,  familie en vrienden. Simonne haalt er haar fotoboek bij. Ik zie foto’s van twee mensen die glunderen, die stralen, dankbaar om die voorbije vijftig jaar.

We waren al bezig met de voorbereiding van ons diamanten jubileum, zucht Simonne. Het heeft niet mogen zijn. In december 2007 is Jan overleden. 88 was hij. Vier jaar later mist Simonne hem nog iedere dag en als ze over haar ‘Jan’ spreekt is het altijd met een warmte en een dankbaarheid. Twee handen op één buik...

Gelukkig heeft ze nog haar kinderen en kleinkinderen. Ze weten de weg naar Zele en mama en oma leggen ze in de watten als het kan. Simonne is fier op haar kroost. Ze zijn ‘goe bezig’, zegt ze. Eén kleindochter springt er een beetje uit: Tineke van Ingelgem. Na haar Germaanse wou ze kost wat kost nog verder studeren en ze trok nog voor vijf jaar naar het Lemmensinstituut voor Zang. Als sopraan weet Tineke zich duidelijk te profileren de laatste jaren. Sommigen hebben haar gehoord bij de musical ‘Luna’ in Zele maar ze wist al rollen te versieren in opera’s in de Muntschouwburg en momenteel zingt ze de rol van gravin Maritza in het Oostenrijkse Linz. Ook heeft ze samen met haar vader Kristiaan al twee CD’s opgenomen. Simonne is er meer dan fier op.

Hoe kijk je terug op je leven, vraag ik haar. Simonne lacht. Ze hebben me altijd de hemel beloofd na dit aardse leven. Ik mag zeggen, bekent Simonne, dat ik mijn hemel hier op aarde heb gevonden. Ik ben dankbaar en blij om al wat ik gekregen heb, om al wat ik heb mogen geven… De vriendschap van de mensen doet toch zo veel deugd. Op de kast staat het portret van haar Jan, hij bekijkt haar met een blik van dat heb je mooi gezegd, Simonne.

Mark
09.11.2011

Met dank aan de Heem- & Oudheidkundige kring
voor het mooie fotomateriaal van het ‘Pensionnat des Soeurs de Notre Dame’.